وقتی تو نیستی

دستانم به وسعت فاصله ها خالیست

                              و به غریبی یک پرنده بر شاخه

 در اوج تنهایی ، شب همنشین من می آید

                  و با وزش بی رحمانه اش

                                               شانه های امیدم را می لرزاند

وقتی تو نیستی

                         حصار دوری ها محکم تر می شود

                                         و این چنین من بی تو میمانم

وقتی تو نیستی

                    باغبان پیر خاطره هم دیکر

                                          شاخه ی تبسمی بی مهر به چهره ی غمگینم نمی فروشد

همه گاه بی تو ماندن سخت آزارم میدهد

                 و من با ظرفی کهنه

                                   یاد و خاطرات با تو بودن را آب می دهم

 باور تلخ نبودنت تاوان کدامین گناه بود که من باید پس بدهم؟

           آخر به من هم بگو 

                           طاقتم زرد شد ، پس چرا گیاه آمدنت نمی روید؟

دلم می خواهد بدانم خیال تلخ جاده های آفتابی دلم را بی رهگذر گذاشت

                                                                    و مرا در انتظار بهار و پاییز نشانده...

نوشته های دیگران ()